อารมณ์กึ่ม ๆ อยากจะระบายอีกแล้ว
ช่วงนี้หายไปเพราะยุ่งกับหลาย ๆ เรื่อง เรื่องเรียน เที่ยวกับเพื่อน ไม่มีเวลาอัพบ้าง รวมถึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ที่ฟังดูแล้วก็ซ้ำซาก จำเจเหลือเกิน เดี๋ยวก็พบ เดี๋ยวก็พราก ความรักเนี่ย มันมีดีตรงไหนกันนะ คนถึงได้ไขว่คว้าอยากได้มันมาเหลือเกิน รวมถึงเราด้วย ทั้ง ๆ ที่มีคนรอบตัวมากมาย แต่เข้าใจไปเองว่า การที่ไม่มีแฟน หรือไม่มีใครให้คุย(แบบกิ๊ก) มันจะเหงานะ ก็เพราะว่ากลัวการอยู่คนเดียวเหลือเกิน ก็เลยพยายามเกาะใครสักคนเอาไว้ พยายามเอาตัวเอง แทรกเข้าไปอยู่ท่ามกลางคนมากมาย พยายามแสวงหาความรักจากคนรอบข้าง เพียงเพราะว่ากลัวจะต้องอยู่คนเดียว กลัวว่าจะเหงา ก็เพราะเราคิดไปว่า เราจะต้องเหงา ถ้าเราอยู่คนเดียว แต่แล้วพอวันหนึ่ง เราหันกลับมามอง.. เรากลับหาตัวเองไม่เจอ คนรอบข้างก็เหมือนเป็นแค่ภาพลวงตา นี่เราอยู่ที่ไหน?
เราต้องการอะไรกันแน่ การอยู่คนเดียว มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมจะอยู่ไม่ได้ เพื่อนก็มีมากมาย พ่อแม่ก็มี ความรัก ถ้ายิ่งแสวงหา มันก็ยิ่งไม่เจอ
คิดว่าถึงเวลาแล้ว ที่เราจะรักตัวเองให้มากกว่านี้ ทำเพื่อตัวเองให้มากกว่านี้
และมีความสุขกับการอยู่คนเดียวซะที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น